یکی دیگر از آزمون های تأثیر سنگدانه ها در برابر عوامل جوی، آزمون تعیین افت وزنی در برابر سولفات های سدیم و منیزیم می باشد. این روش آزمایش، افت مصالح دانه ای برای تخمین افت آنها وقتی در شرایط فرسایش هوا در بتن بکار می رود را اندازه گیری می کند. در این آزمون با غرقاب نمودن مکرر مصالح مانده بر روی الک های مشخص در محلول اشباع سولفات سدیم یا منیزیم و سپس خشک نمودن آنها در گرمخانه در پنج سیکل متوالی افت وزنی مصالح را محاسبه می کنند.
پس از خشک کردن مصالح در گرمخانه نمک های موجود در فسفاتهای خالی هیدراته می شود و نیروی فشارش ناشی از آن در اثر غرقاب مجدد مانند یخ زدن و ذوب شدن مصالح عمل می کند و سنگدانه ها را متلاشی می کند. این روش اطلاعات بسیار مفیدی در قضاوت افت مصالح دانه ای وقتی اطلاعات کاملی از شرایط واقعی جوی در دسترس نباشد فراهم می‌کند.
همچنین در این روش تأثیر شیمیایی سولفات بر روی بعضی از سنگ ها و کانی ها را نباید نادیده انگاشت. مقادیر درصد افت مجاز با این روش معمولاً برای مصالح سنگی ریز و درشت متفاوت می باشد. همچنین در مورد دو نمک سولفات سدیم و سولفات منیزیم این مقادیر اختلاف قابل ملاحظه ای دارند. روش انجام این آزمون نیز مانند آزمون یخبندان می باشد به این صورت که افت وزنی مصالح را روی هر الک اندازه گیری کرده و نسبت به دانه بندی مربوطه محاسبه کرده سپس با جمع افت روی الک ها نتیجه نهایی را ارایه می کنند. نکته قابل ملاحظه در این آزمون سیرکولاسیون محلول سولفات در حوضچه مخصوص می باشد همچنین نمونه ها باید داخل سبدهای مخصوص قرار گیرند تا کاملاً در مجاورت محلول باشند.
در جداول 5، 6، 7 و 8 نتایج افت وزنی مصالح شن و ماسه معدن شرکت شن و ماسه سامان قدس 3 در برابر سولفات‌های سدیم و منیزیم و حدود مجاز آنها آورده شده است. این آزمــون بر اساس استاندارد 449 ایران معادل (ASTMC88) انجـام می‌گردد.
